آیا می خواهید شادتر باشید، نفوذ بیشتری داشته باشید، تصمیم گیرنده بهتری باشید و رهبر موثرتری باشید؟ پس خودآگاهی مهمترین عضله ای است که باید در آن رشد کنید. این چیزی است که شما را در هدف نگه می دارد تا بهترین نسخه از خود و بهترین رهبر باشید.
در 50 سال گذشته، محققان از تعاریف مختلفی از خودآگاهی استفاده کرده اند. به عنوان مثال، برخی آن را توانایی نظارت بر دنیای درونی خود می دانند، در حالی که برخی دیگر آن را به عنوان یک حالت موقتی خودآگاهی می شناسند. هنوز دیگران آن را به عنوان تفاوت بین اینکه ما خودمان را می بینیم و دیگران ما را چگونه می بینند توصیف می کنند.
بنابراین قبل از اینکه بتوانیم بر چگونگی بهبود خودآگاهی تمرکز کنیم، باید این یافته ها را ترکیب کنیم و یک تعریف کلی ایجاد کنیم.
در میان مطالعاتی که بررسی کردیم، دو دسته وسیع از خودآگاهی مدام در حال ظهور بودند. اولین مورد، که ما آن را خودآگاهی درونی نامیدیم ، نشان می‌دهد که چقدر به وضوح ارزش‌ها، علایق، آرزوهای خود، تناسب با محیط، واکنش‌ها (از جمله افکار، احساسات، رفتارها، نقاط قوت و ضعف) و تأثیر بر دیگران را می‌بینیم. ما دریافتیم که خودآگاهی درونی با رضایت شغلی و روابط بالاتر، کنترل شخصی و اجتماعی و شادی مرتبط است. با اضطراب، استرس و افسردگی رابطه منفی دارد.
دسته دوم، خودآگاهی بیرونی ، به معنای درک این است که دیگران چگونه به ما نگاه می کنند، بر اساس همان عوامل ذکر شده در بالا. تحقیقات ما نشان می‌دهد افرادی که می‌دانند دیگران چگونه آنها را می‌بینند، در نشان دادن همدلی و گرفتن دیدگاه‌های دیگران مهارت بیشتری دارند. برای رهبرانی که خود را مانند کارمندانشان می بینند، کارمندانشان تمایل دارند که رابطه بهتری با آنها داشته باشند، از آنها احساس رضایت بیشتری داشته باشند و به طور کلی آنها را موثرتر ببینند.
خودآگاهی چیست؟
روانشناسان شلی دووال و رابرت ویکلاند این تعریف را ارائه کردند: “خودآگاهی توانایی تمرکز بر خود و اینکه چگونه اعمال، افکار یا احساسات شما با استانداردهای درونی شما مطابقت دارند یا نیستند. رفتار خود را با ارزش های خود هماهنگ کنید و به درستی درک کنید که دیگران شما را چگونه درک می کنند.”
به زبان ساده، کسانی که خودآگاهی بالایی دارند می توانند اعمال، احساسات و افکار خود را به طور عینی تفسیر کنند. این یک مهارت نادر است، زیرا بسیاری از ما به تفسیرهای هیجان محور از شرایط خود می پردازیم. توسعه خودآگاهی مهم است زیرا به رهبران اجازه می دهد رشد و اثربخشی خود را ارزیابی کنند و در صورت لزوم مسیر خود را تغییر دهند.
آموزش بلاگری
خودآگاهی شامل آگاهی از جنبه های مختلف خود از جمله صفات، رفتارها و احساسات است. اساساً، این یک حالت روانی است که در آن شخص در کانون توجه قرار می گیرد. خودآگاهی یکی از اولین مؤلفه های خودپنداره است که ظهور می کند. در حالی که خودآگاهی چیزی است که برای شخصیت شما مهم است، چیزی نیست که در هر لحظه از روز به شدت روی آن متمرکز شوید. در عوض، خودآگاهی در تار و پود شخصیت شما بافته می شود و بسته به موقعیت و شخصیت شما در نقاط مختلف ظاهر می شود.
مردم کاملاً خودآگاه به دنیا نمی آیند. با این حال، تحقیقات همچنین نشان داده است که نوزادان یک حس ابتدایی از خودآگاهی دارند. نوزادان این آگاهی را دارند که موجودی جدا از دیگران هستند، که با رفتارهایی مانند رفلکس ریشه زایی که در آن نوزاد وقتی چیزی به صورتش برس می‌زند به دنبال نوک پستان می‌گردد، مشهود است. محققان همچنین دریافته اند که حتی نوزادان تازه متولد شده نیز می توانند بین لمس خود و غیر خود تفاوت قائل شوند.
دو حالت خودآگاهی
دو نوع متمایز از خودآگاهی وجود دارد، عمومی و خصوصی.
خودآگاهی عمومی: آگاهی از اینکه چگونه می توانیم در مقابل دیگران ظاهر شویم. به دلیل این آگاهی، ما بیشتر به هنجارهای اجتماعی پایبند هستیم و به روش هایی رفتار می کنیم که از نظر اجتماعی قابل قبول است.
در حالی که این نوع آگاهی فوایدی دارد، خطر انحراف به خودآگاهی نیز وجود دارد. کسانی که به ویژه در این ویژگی بالا هستند ممکن است زمان زیادی را صرف نگرانی در مورد اینکه دیگران در مورد آنها چه فکر می کنند بگذرانند.
خودآگاهی خصوصی: توانایی توجه و تأمل در مورد وضعیت درونی خود. کسانی که خودآگاهی خصوصی دارند درون نگر هستند و با کنجکاوی به احساسات و واکنش های خود نزدیک می شوند.
به عنوان مثال، ممکن است متوجه شوید که در حال آماده شدن برای یک جلسه مهم هستید. توجه به احساسات فیزیکی و نسبت دادن صحیح آنها به اضطراب شما در مورد جلسه، نمونه ای از خودآگاهی خصوصی خواهد بود. وقتی خودآگاهی به خودآگاهی ختم می شود، ما تمایلی به به اشتراک گذاشتن جنبه های خاصی از خود نداریم. ما شخصیتی را ایجاد می کنیم که فاقد اعتبار است.
توسعه خودآگاهی
محققان پیشنهاد کرده اند که ناحیه ای از مغز که به عنوان قشر کمربندی قدامی واقع در ناحیه لوب فرونتال شناخته می شود، نقش مهمی در توسعه خودآگاهی ایفا می کند. مطالعات همچنین از تصویربرداری مغز استفاده کرده اند تا نشان دهند که این ناحیه در بزرگسالانی که خودآگاه هستند فعال می شود.
آزمایش لوئیس و بروکس-گان نشان می دهد که خودآگاهی در کودکان حدود 18 ماهگی شروع می شود، سنی که همزمان با رشد سریع سلول های دوکی در قشر کمربندی قدامی است. با این حال، یک مطالعه نشان داد که یک بیمار حتی با آسیب گسترده به نواحی مغز از جمله اینسولا و قشر کمربندی قدامی، خودآگاهی خود را حفظ کرده است. این نشان می دهد که این نواحی از مغز برای بیشتر جنبه های خودآگاهی مورد نیاز نیستند و در عوض ممکن است آگاهی از تعاملات توزیع شده بین شبکه های مغزی ناشی شود.
چرا خودآگاهی مهم است؟
گروه Eurich در مورد ماهیت خودآگاهی تحقیق کرده است. تحقیقات آنها نشان می دهد که وقتی به درون نگاه می کنیم، می توانیم ارزش ها، افکار، احساسات، رفتارها، نقاط قوت و ضعف خود را روشن کنیم. ما می توانیم تأثیری را که بر دیگران می گذاریم تشخیص دهیم. تحقیقات Eurich نشان می دهد که افراد دارای خودآگاهی شادتر هستند و روابط بهتری دارند. آنها همچنین احساس کنترل شخصی و اجتماعی و همچنین رضایت شغلی بالاتری را تجربه می کنند.
وقتی به بیرون نگاه می کنیم، متوجه می شویم که مردم چگونه به ما نگاه می کنند. افرادی که از نحوه نگاه مردم به آنها آگاه هستند، به احتمال زیاد با افرادی با دیدگاه های مختلف همدلی نشان می دهند. رهبرانی که ادراک آنها از خود با ادراک دیگران مطابقت دارد، به احتمال زیاد دیگران را توانمند می کنند، شامل می شوند و می شناسند.
فواید خودآگاهی:
- این به ما قدرت تأثیرگذاری بر نتایج را می دهد
- این به ما کمک می کند تا تصمیم گیرندگان بهتری شویم.
- به ما این امکان را می دهد که چیزها را از منظرهای مختلف درک کنیم
- ما را از فرضیات و تعصباتمان رها می کند
- به ما کمک می کند روابط بهتری ایجاد کنیم
- این به ما توانایی بیشتری برای تنظیم احساساتمان می دهد
- استرس را کاهش می دهد
- ما را خوشحال تر می کند
شکاف خودآگاهی چیست؟
خودآگاهی جزء اصلی در اصطلاحات رهبری معاصر است. اگرچه بسیاری از رهبران درباره میزان خودآگاهی خود به خود می بالند، اما تنها 10 تا 15 درصد جمعیت با این معیارها مطابقت دارند.
بسیاری از ما با این پیام بزرگ شدیم که نباید احساسات خود را نشان دهید، بنابراین سعی می کنیم آنها را نادیده بگیریم یا سرکوب کنیم. با احساسات منفی، این برای ما خیلی خوب پیش نمی رود. ما یا آنها را درونی می کنیم (که منجر به خشم، رنجش، افسردگی و تسلیم می شود) یا آنها را بیرونی می کنیم و دیگران را سرزنش می کنیم، آنها را تخطئه می کنیم یا قلدری می کنیم.
فقدان خودآگاهی می تواند یک نقص مهم در رهبری باشد. مطالعه ای که توسط آدام دی. گالینسکی و همکارانش در مدرسه مدیریت کلوگ نورث وسترن انجام شد، نشان داد که اغلب، وقتی مدیران از نردبان شرکت بالا می روند، اعتماد به نفس و اعتماد به نفس بیشتری پیدا می کنند. از جنبه منفی، آنها تمایل دارند بیشتر خود را جذب کنند و کمتر به دیدگاه های دیگران توجه کنند.
تولید محتوای موفق
در یک مطالعه جداگانه، محققان کانادایی به بررسی فعالیت مغز در افرادی که در موقعیت‌های قدرت هستند پرداختند. آنها شواهد فیزیولوژیکی پیدا کردند که به این نتیجه رسیدند که با افزایش قدرت، توانایی همدلی با دیگران کاهش می یابد. آنها کمتر می توانند نیازها و دیدگاه های دیگران را در نظر بگیرند. اساساً این رهبران فکر نمی کنند که نیاز به تغییر دارند و در عوض نیاز به تغییر از بقیه دارند.
چگونه به فردی خودآگاه تر تبدیل شویم؟
خودتان را تصور کنید
بهترین نسخه از خود را تجسم کنید. “خود ایده آل امیدها، رویاها، آرزوهای ما را منعکس می کند و از مهارت ها، توانایی ها، دستاوردها و دستاوردهای ما صحبت می کند که می خواهیم به آنها برسیم.” (هیگینز، 1987؛ مارکوس و نوریوس، 1986.) همانطور که به نقاط قوت خود متمایل می شوید تا نسخه بهتری از خود شوید، می توانید از این خود ایده آل برای ادامه حرکت در مسیر درست استفاده کنید و با موانع و موانع دیگر منحرف نشوید.
سوالات “چه” را بپرسید
هسته اصلی خودآگاهی توانایی بازتاب خود است. با این حال، گروه Eurich ادعا می کند که بیشتر مردم به روشی اشتباه فکر می کنند. مشکل اینجاست که ما سوالات اشتباهی از خود می پرسیم. در تلاش برای حل تعارض داخلی، می پرسیم “چرا؟” با این حال هیچ راهی برای پاسخ به این سوال وجود ندارد زیرا ما به ناخودآگاه خود دسترسی نداریم. در عوض، ما پاسخ هایی می سازیم که ممکن است دقیق نباشند.
خطر سوال “چرا” این است که ما را از سوراخ خرگوش افکار منفی خود فرو می برد. ما روی نقاط ضعف و ناامنی خود تمرکز می کنیم. امی را در نظر بگیرید، یک مدیر اجرایی جدید که به سختی در جلسات صحبت می کند. او ممکن است تجربه‌اش را با این فکر برای خودش توضیح دهد: “من در جلسات صحبت نمی‌کنم زیرا در زنجیره غذایی شرکت‌ها خیلی پایین می‌آیم. هیچ‌کس به حرف من گوش نمی‌دهد.”
پرسیدن “چه سوالی” ما را در فضای عینی و باز در نظر گرفتن همه عوامل مؤثر بر یک نتیجه خاص قرار می دهد. به عنوان مثال، به جای “چرا در جلسات صحبت نمی کنم؟” می توانیم بپرسیم:
- پویایی بین فردی در اتاق چگونه بود؟
- “در آن زمان چه چیزی را در بدنم تجربه می کردم؟”
- “چه اتفاقی افتاد که باعث شد به داستان قدیمی خود مبنی بر خوب نبودن بپردازم؟”
- “چه کاری می توانم انجام دهم تا بر ترس خود از صحبت کردن غلبه کنم؟”
این نوع درون نگری به ما این امکان را می دهد که به رفتارها و باورها به همان اندازه که هستند نگاه کنیم. با خودآگاهی می‌توانیم الگوها و داستان‌های قدیمی را که به دردمان نمی‌خورند، بررسی کنیم و سپس ادامه دهیم. پرسیدن سوالات درست به ما قدرت می‌دهد تا انتخاب‌های متفاوتی داشته باشیم که نتایج متفاوتی به همراه داشته باشد.
امی تصمیم می گیرد برنامه ریزی کند زیرا اکنون می فهمد که شانس غلبه بر مشکل خود را دارد.
- او قصد دارد در مورد محتوا و اهداف جلسه آینده اطلاعات بیشتری کسب کند تا در نحوه مشارکت خود مطمئن تر شود.
- او به جای اینکه در تصور اینکه دیگران در مورد او چه فکری می‌کنند غرق شود، فعالانه به نشانه‌هایی گوش می‌دهد تا سؤالات معناداری بپرسد که گفتگو را به جلو می‌برد.
- با آگاهی بیشتر از نشانه‌هایی که بدنش نشانه‌هایی از ترس و اضطراب به او می‌دهد، آن احساس را در لحظه نامگذاری می‌کند و تصمیم می‌گیرد تحت تأثیر آن قرار نگیرد – یک گام بزرگ به سوی خودآگاهی.
از مغزت استفاده کن
آمیگدال که مغز اولیه نیز نامیده می شود، اولین قسمتی از مغز بود که در انسان رشد کرد. این رادار به عنوان نوعی رادار عمل می کرد که نیاز به فرار یا مبارزه را نشان می داد. آن قسمت از مغز در پیش بینی خطر مهارت دارد و قبل از اینکه بتوانیم یک احساس منفی را نام ببریم واکنش نشان می دهد. قلب ما تند می‌زند، شکممان سفت می‌شود و عضلات گردن ما منقبض می‌شوند.
واکنش بدن شما سیمی است که به قشر پیش پیشانی سیگنال می دهد تا یک احساس منفی را ثبت یا نامگذاری کند. اگر هوشیاری را به وضعیت فیزیکی خود بیاورید، در لحظه می توانید احساس را در حال وقوع تشخیص دهید. ماهر شدن در این کار مغز شما را دوباره سیم کشی می کند.
نام بردن از احساسات در تصمیم گیری بسیار مهم است. وقتی اجازه می دهیم احساساتمان بر ما غلبه کند، می توانیم تصمیمات بدی بگیریم که عواقب ناخواسته ای دارد. نام بردن از احساسات به ما این امکان را می دهد که دیدگاه “سوم شخص” را در نظر بگیریم تا عقب بنشینیم و به طور عینی تر آنچه را که در حال وقوع است ارزیابی کنیم.
بیایید این خانه را با یک مثال بیاوریم. شما، یک فرد خودآگاه، در حال گفتگو با شخصی هستید و بازخوردهای منفی دریافت می کنید. قلب شما شروع به تپیدن می کند و احساس خطر می کنید. شما با خود می گویید: “احساس می کنم این شخص به من حمله می کند.” اما، قبل از اینکه گریه کنید یا بالستیک شوید، جلوی خود را می گیرید و صدای شخص را می شنوید. متوجه می‌شوید که این شخص حداقل یک نکته خوب داشته است و مکالمه متفاوتی را شروع می‌کنید، مکالمه‌ای که متقابلاً رضایت‌بخش و سازنده باشد.
از دیگران در مورد برداشت آنها از شما بپرسید
اکنون که متوجه شدید بازخورد نباید ترسناک باشد، از دیگران بپرسید که در موقعیت‌های خاص چگونه شما را درک می‌کنند. مشخص شدن به شما کمک می کند تا دقیق ترین بازخورد را به شما ارائه دهد. شجاع باشید و از آنها بپرسید که دوست دارند رفتار شما را ببینند.
تمرین: سناریو(هایی) را که می خواهید درباره آن بازخورد دریافت کنید، انتخاب کنید و آنها را فهرست کنید.
دو ستون درست کنید
ستون الف: من خودم را چگونه می بینم
ستون B: دیگران من را چگونه می بینند
در ستون A فهرستی از کلمات را برای توصیف نگرش و رفتار خود در آن زمان تهیه کنید.
سپس، از شریک بازخورد خود بخواهید همین کار را انجام دهد و آن پاسخ ها را در ستون B ثبت کنید.
مراقب اختلافات باشید ممکن است نقاط کوری داشته باشید که نیاز به حضور دارند.
ژورنال نویسی
ژورنال نویسی یک راه عالی برای توجه به آنچه در خود خصوصی و عمومی شما می گذرد است. همچنین به شما کمک می کند تا الگوهایی را بشناسید که یا به شما خدمت می کنند یا نه. می توانید از این دستورات استفاده کنید:
- امروز چه کاری را خوب انجام دادم؟
- با چه چالشی روبرو شدم؟
- چه احساسی داشتم؟
- چگونه پاسخ دادم؟ در نگاهی به گذشته، آیا پاسخ دیگری می دادم؟
- از چه نقاط قوتی استفاده کردم تا روی بهترین نسخه خودم تمرکز کنم؟
- قصد من برای فردا چیست؟
ذهن آگاهی را تمرین کنید
ذهن آگاهی یک تمرین است. این به شما کمک می کند تا از آنچه در ذهن، بدن و محیط شما می گذرد آگاه باشید. مدیتیشن یکی از معدود تمرین‌هایی است که می‌توانید در زندگی روزمره خود وارد کنید، و تمرین تمرکز حواس ابزار فوق‌العاده‌ای برای ایجاد خودکنترلی بیشتر است.
هوش رقابتی
راه رسیدن به خودآگاهی یک سفر است. خودآگاه ترین افراد به جای رسیدن به یک مقصد خاص، خود را در تلاش برای تسلط می بینند. همانطور که در توسعه خودآگاهی خود به جلو می روید، به طور مرتب از خود بپرسید: “امروز چگونه به سمت بهترین نسخه از خود حرکت خواهید کرد؟”
نتیجه گیری و پایان
خودآگاهی نقش مهمی در نحوه درک ما از خود و نحوه ارتباط ما با دیگران و جهان دارد. خودآگاهی به شما این امکان را می دهد که خود را در رابطه با دیگران ارزیابی کنید. برای افرادی که احساس بسیار بالایی از خودآگاهی دارند، خودآگاهی بیش از حد می تواند منجر شود. اگر احساس می کنید که با یک خودآگاهی دست و پنجه نرم می کنید که بر زندگی شما تأثیر منفی می گذارد، علائم خود را با پزشک خود یا یک فرد عالم در میان بگذارید تا درباره کارهایی که می توانید برای مقابله با این احساسات انجام دهید بیشتر بدانید.
نویسنده : بابک حیدریان
بابک حیدریان مهر. دانشجوی کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی، محقق و متخصص SEO & Digital Marketing "زندگی ممکن است پُر از درد و رنج باشد، اما واکنشِ ماست که حرف آخر را می‌زند". فردیش نیچه