اختلال اضطراب چیست؟
اضطراب یک احساس طبیعی است که با نگرانی یا ترس موقتی مشخص می‌شود که می‌تواند در نتیجه استرس (یعنی قبل از انجام آزمایش یا برخورد با مشکلی در محل کار) رخ دهد. اضطراب حاد به طور ناگهانی ایجاد می شود و به سرعت از بین می رود. این بخشی از واکنش جنگ یا گریز است. تحت استرس، سیستم عصبی خودمختار (که پاسخ‌های غیرارادی را کنترل می‌کند) شروع به کار می‌کند. ضربان قلب ما را افزایش می‌دهد و مطمئن می‌شود که گلوکز کافی برای انجام عمل داریم.
با این حال، این سیستم برای عوامل استرس زای کوتاه مدت طراحی شده است. برای استرس مزمن چندان مفید نیست. اضطراب مزمن به کندی ایجاد می شود، با گذشت زمان بدتر می شود و می تواند به سلامت روانی فرد آسیب برساند.
یک اختلال اضطرابی با ترس بیش از حد و اضطراب بیش از حد مشخص می شود. افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی ترس و نگرانی شدیدی را تجربه می کنند که از بین نمی رود و حتی در صورت عدم درمان به مرور زمان بدتر می شود. برخلاف تصور رایج، اختلال اضطراب حول محور خلق و خو نیست. این یک چالش سلامت روان با اضطراب شدید است (اگرچه می تواند بر خلق و خوی شما نیز تأثیر بگذارد). انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد، اگرچه علائم اصلی مشترکی دارند.
آموزش اینستاگرام
علائم اختلالات اضطرابی چیست؟
اضطراب می تواند اشکال مختلفی داشته باشد. علائم اغلب شامل تجربیات روحی و جسمی ناراحت کننده ای است که بر زندگی شما تأثیر می گذارد، مانند نگرانی بیش از حد، تنش بدن، سردرد و درد عضلانی.
سایر علائم احتمالی اختلال اضطراب عبارتند از:
- افزایش ضربان قلب یا تپش قلب
- تنفس سریع و پی در پی
- بی قراری
- مشکل در تمرکز
- خستگی
- مشکل در به خواب رفتن
- تنش عضلانی
- اختلال در سیستم ایمنی، گوارش، قلب و عروق و تولید مثل
- فشار خون بالا
اضطراب و استرس مربوط به آن همچنین می تواند شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سایر مشکلات سلامت جسمانی و بیماری های روانی قرار دهد. سیستم عصبی سمپاتیک بیش فعال (بخشی از آن سیستم خودمختار که قبلاً مورد بحث قرار گرفت) می تواند سیستم ایمنی را سرکوب کند و عوارض جسمی و روانی را به همراه داشته باشد.
شایع ترین علل اضطراب چیست؟
اضطراب – و همچنین بسیاری دیگر از اختلالات خلقی – اغلب به مدل استرس-دیاتز نسبت داده می شود. این اصطلاحی است که دانشمندان علوم رفتاری برای توصیف ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی که به اضطراب شدید کمک می کنند، استفاده می کنند. این نظریه وجود دارد که برخی از افراد دارای استعداد ژنتیکی یا آسیب پذیری در برابر اضطراب شدید هستند. این آسیب پذیری توسط عوامل استرس زای زندگی یا عوامل خطر تشدید می شود.
عوامل خطر برای هر نوع متفاوت است، اما برخی از عوامل کلی عبارتند از:
- بازداری رفتاری یا خجالتی مزاجی (اغلب در اوایل کودکی مشاهده می شود)
- قرار گرفتن در معرض رویدادهای منفی یا استرس زا زندگی در کودکی یا بزرگسالی
- سابقه اضطراب یا چالش های رایج سلامت روان که در خانواده های بیولوژیکی وجود دارد
- شرایط سلامت جسمانی مانند مشکلات تیروئید و آریتمی قلبی
- موادی (به ویژه سوء مصرف مواد) مانند کافئین، شکر، مواد مخدر، تنباکو و الکل
حمله اضطرابی چیست؟
تجربه ای که همکلاسی من داشت یک نمونه نسبتاً دراماتیک بود، اما مشخصه ترس شدید همراه با حمله اضطراب است. حملات پانیک، همانطور که آنها نیز شناخته می شوند، می توانند پر سر و صدا یا ظریف باشند. آنها اغلب ظاهراً از ناکجاآباد می آیند و علائم می توانند بسیار متفاوت باشند.
حملات پانیک اغلب شامل افزایش ضربان قلب، تنگی نفس، افکار تند و سریع و احساس اضطراب است. با این حال، حملات اضطراب شدیدتر می تواند شامل درد قفسه سینه، سرگیجه و احساس ترس باشد. بسیاری از مردم گزارش می دهند که احساس می کنند در شرف مرگ هستند. این غیرمعمول نیست که افراد به اورژانس مراجعه می کنند و معتقدند که دچار حمله قلبی شده اند.
گاهی اوقات، محرک های هراس قابل شناسایی هستند. با این حال، به احتمال زیاد این قسمت ها ممکن است غیرمنتظره باشند. صرف نظر از اینکه محرک شناخته شده یا ناشناخته است، حملات پانیک باید فوراً درمان شوند. حملات پانیک یکی از ویژگی های انواع مختلف اختلالات اضطرابی است.
۷ نوع اضطراب
به گفته دکتر کریستال لوئیس، کارشناس موسسه ملی سلامت روان (NIMH)، اختلالات اضطرابی شایع ترین وضعیت سلامت روان در بزرگسالان است. اختلال اضطراب اصطلاحی است که به مجموعه‌ای از تشخیص‌های خاص اطلاق می‌شود که هر کدام علائم تجاری خاص خود را دارند. DSM انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی را شناسایی می کند. اینها عبارتند از اختلال اضطراب فراگیر، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال هراس، فوبیا، اضطراب اجتماعی، آگورافوبیا و اضطراب جدایی.
در این بخش به بررسی هر یک از آنها می پردازیم.
اختلال اضطراب فراگیر
این نوع اختلال در اکثر روزها به مدت حداقل شش ماه اضطراب یا نگرانی بیش از حد را نشان می دهد. نگرانی ها می تواند در مورد چندین چیز مربوط به سلامت شخصی، مشکلات کاری، تعامل با دیگران و شرایط عمومی معمول زندگی باشد. در نتیجه، مشکلات قابل توجهی در محل کار، خانه، مدرسه و در تعاملات اجتماعی وجود دارد.
اختلال استرس پس از سانحه
هنگامی که فردی یک عامل استرس زا در زندگی را تجربه کرده باشد، ضربه می تواند منجر به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شود. PTSD معمولاً به عنوان یک واکنش به محرک های خاص ظاهر می شود. افراد در رویداد آسیب زا “گیر” می کنند و هر زمان که محرک های مرتبط را تجربه می کنند بلافاصله به آنجا منتقل می شوند. به عنوان مثال، شخصی که در یک تصادف وحشتناک رانندگی کرده است ممکن است در حین رانندگی دچار حملات پانیک شود. افراد مبتلا به PTSD ممکن است در زندگی روزمره خود تلاش زیادی کنند تا از محرک های آنها اجتناب کنند.
آموزش سئو
اختلال هراس
اختلال پانیک با حملات پانیک غیرمنتظره یا تکرار شونده مشخص می شود. حمله پانیک شامل یک ترس ناگهانی یا شدید است که به نظر می رسد از حالت طبیعی خارج می شود و معمولا در عرض چند دقیقه به اوج خود می رسد. این حملات می تواند توسط یک موقعیت یا شیء ترسناک آغاز شود (یا ممکن است به طور غیر منتظره رخ دهد). در طول حمله پانیک، افراد اغلب احساس می کنند که از کنترل خارج شده اند و می ترسند که اتفاق بدی بیفتد. آنها آن را به عنوان احساس عذاب قریب الوقوع توصیف می کنند.
افراد مبتلا به اختلالات پانیک اغلب سعی می کنند با اجتناب از افراد، مکان ها، چیزها و رفتارهایی که می توانند باعث حمله می شوند، از حملات پانیک جلوگیری کنند. متأسفانه، این اجتناب‌ها به دلیل وسواس پرهیز از محرک‌ها (که منجر به از دست دادن تجربیات اجتماعی، خانوادگی و کاری می‌شود) می‌تواند مشکلات قابل توجهی را در همه زمینه‌های زندگی آنها ایجاد کند.
فوبیاها
افرادی که فوبیای خاصی دارند، ترس یا اضطراب شدیدی را در مورد اشیا یا موقعیت های خاص تجربه می کنند. آنها ممکن است در مورد مواجهه با فوبیای خود نگرانی های غیرمنطقی یا بیش از حد داشته باشند و همچنین ممکن است اقدامات فعالی برای اجتناب از آنها انجام دهند. هنگام مواجهه با فوبیای خود، ممکن است مجبور شوند اضطراب شدید و فوری را تجربه کرده یا تحمل کنند (به خصوص اگر اجتناب ناپذیر باشند). برخی از نمونه های رایج عبارتند از ترس از عنکبوت، ترس از ارتفاع، ترس از پرواز و ترس از خون.
اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی)
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی در موقعیت‌های اجتماعی یا موقعیت‌هایی که مجبور به انجام کار هستند، اضطراب و ترس عمومی، شدید دارند. این می تواند چیزی مانند میزبانی یک جلسه تجاری مهم، ارائه یک سخنرانی یا حتی شرکت در یک میکسر شبکه باشد.
کسانی که دارای اضطراب اجتماعی هستند اغلب سعی می کنند به طور کلی از موقعیت های اجتماعی اجتناب کنند. آنها نگران هستند که اعمال یا رفتارهای مضطرب آنها به طور منفی مورد قضاوت قرار گیرد و باعث می شود که آنها احساس خجالت و سوء تفاهم کنند. در موقعیت هایی که نمی توانند ترک کنند، مجبور می شوند اضطراب شدید را تحمل کنند و ممکن است طیف وسیعی از علائم شدید را تجربه کنند. اینها ممکن است شامل ضربان قلب، درد قفسه سینه، احساس گرما، لرزش، سردرد و حتی حملات پانیک باشد.
آگورافوبیا
افراد مبتلا به آگورافوبیا هنگام ترک فضاهای امن ترس شدیدی را تجربه می کنند. آنها می توانند با تنها بودن بیرون از خانه، ایستادن در صف یا قرار گرفتن در میان جمعیت، قرار گرفتن در فضاهای باز و/یا استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی تحریک شوند.
در نتیجه، افراد مبتلا به آگورافوبیا از این موقعیت‌ها اجتناب می‌کنند، زیرا می‌ترسند در صورت تجربه علائم ترس‌مانند یا علائم شرم‌آور نتوانند آنجا را ترک کنند. فرد مبتلا به آگورافوبیا شدید ممکن است به طور کامل از ترک خانه خود امتناع کند. آگورافوبیا و اضطراب اجتماعی در بسیاری از تجربیات همپوشانی دارند.
اختلال اضطراب جدایی
هم کودکان و هم بزرگسالان ممکن است اختلال اضطراب جدایی (ترس از جدا شدن از افرادی که به آنها وابسته هستند) را تجربه کنند. این معمولاً شامل احساس ترس از این است که در حین جدا شدن، اتفاق بدی برای افراد دلبستگی آنها بیفتد. ممکن است فرد از تنها ماندن امتناع کند یا کنار عزیزش را ترک کند. اضطراب جدایی ممکن است شامل علائم شدید جسمی و همچنین روانی باشد، زمانی که آنها از چهره های دلبستگی خود جدا می شوند یا انتظار جدایی از آنها را دارند.
درمان اضطراب چیست؟
یک اختلال اضطرابی اغلب به کمک بالینی نیاز دارد. به طور معمول، روان درمانی (به عنوان مثال، درمان شناختی رفتاری (CBT)، مواجهه درمانی، و درمان فراشناختی) گزینه اصلی درمانی است. گفتار درمانی اغلب برای درمان اضطراب بسیار مفید است. از آنجایی که این اختلال ریشه در پاسخ استرس طبیعی دارد، هدف از بین بردن آن نیست. در عوض، متخصصان سلامت روان و بیماران با یکدیگر همکاری می کنند تا افکار مزاحم را به چالش بکشند و آنها را با افکار مفیدتر جایگزین کنند. اگر بیمار فوبیا یا حملات اضطرابی داشته باشد، ممکن است با هم همکاری کنند تا راهبردهایی برای کار با این تجربیات ایجاد کنند. تغییر سبک زندگی و رژیم غذایی نیز در درمان اختلالات اضطرابی بسیار مفید است. این همچنین می‌تواند شامل (اما محدود به) روش‌های درمانی دیگری باشد که برای کار با درمان و دارو طراحی شده‌اند، مانند:
- رعایت بهداشت مناسب
- تغذیه مناسب و فعالیت بدنی کافی
- هیدراته ماندن
- استراحت و خواب کافی
- معرفی روال سلامتی (مراقبه ذهن آگاهی روزانه، یادداشت روزانه و انجام یوگا)
- یادگیری در مورد توسعه شخصی
- درمان حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR).
- تمرین مکانیسم‌های مقابله‌ای روزانه (تکنیک آزادی عاطفی (EFT)، تنفس عمیق، و تغییر طرز فکر)
- بیان خود (نقاشی، آواز خواندن، نوشتن، خلق کردن یا به اشتراک گذاشتن داستان)
درمان همیشه باید تا حد امکان شخصی‌سازی شود و تمرکز زیادی بر سلامتی کل نگر داشته باشد: از نظر ذهنی، جسمی، عاطفی و معنوی. در صورت صلاحدید، درمان باید به مشکلات حرفه‌ای و شخصی مانند مشکلات اجتماعی یا تجربه چالش‌ها در خانه (مانند مشکل در کنار آمدن با اعضای خانواده) رسیدگی کند. همچنین باید به سایر بیماری‌های زمینه‌ای (مانند عدم تعادل ویتامین یا تیروئید) که ممکن است باعث اضطراب شود، رسیدگی کند. در برخی موارد، داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی ممکن است راهی مناسب (و مفید) برای تکمیل گزینه‌های درمانی دیگر باشد.
چه زمانی اضطراب نیاز به دارو دارد؟
دارو اضطراب را درمان نمی کند، اما می تواند به کاهش علائم اضطراب کمک کند. در روانپزشکی، هیچ تعریف واقعی از “عادی” وجود ندارد. در عوض، ما در مورد علائم ناسازگار بودن صحبت می کنیم – یعنی واکنش یا تجربه برای زندگی روزمره شما مفید نیست. اضطراب یک احساس طبیعی است که برای زنده ماندن به آن نیاز داریم. با این حال، هنگامی که علائم اضطراب شروع به تداخل با سلامت، روابط یا شغل شما می کند، این نشانه ناسازگاری اضطراب است. ممکن است زمان درمان اضافی فرا رسیده باشد – به خصوص اگر چندین تکنیک مقابله را بدون موفقیت امتحان کرده باشید.
داروهای ضداضطراب را فقط یک پزشک مانند روانپزشک می‌تواند تجویز کند. آنها از شما در مورد علائم و سابقه پزشکی شما می پرسند تا تشخیص داده و داروی مناسب را انتخاب کنند. داروهای ضد اضطراب به طور کلی در یکی از سه دسته قرار می گیرند: داروهای ضد افسردگی، بتا بلوکرها و بنزودیازپین ها.
داروهای ضد افسردگی
علیرغم نام “ضد افسردگی”، این داروها اغلب برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شوند. این داروهای ضد افسردگی معمولاً SSRI (مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین) یا SNRI (مهارکننده‌های انتخابی بازجذب نوراپی نفرین) هستند. این داروها برای افزایش مقدار انتقال دهنده های عصبی خاص در مغز عمل می کنند. به دلیل شیمی ظریف مغز، دیدن نتایج ممکن است تا یک ماه طول بکشد.
مسدود کننده های بتا
بر خلاف داروهای ضد افسردگی، مسدود کننده های بتا با علائم فیزیکی اضطراب کار می کنند. به طور معمول برای بیماری های قلبی تجویز می شود، مسدود کننده های بتا ضربان قلب را در موقعیت های استرس زا کاهش می دهند. این به مدیریت پاسخ خودکار پرواز یا پرواز کمک می کند. از آنجایی که آنها بر ضربان قلب تأثیر می گذارند، برای علائم حاد اضطراب مفید هستند. آنها را می توان در کنار داروهای ضد افسردگی برای مدیریت علائم بلند مدت و کوتاه مدت استفاده کرد.
آیا اضطراب قابل درمان است؟
از آنجایی که اضطراب یک احساس طبیعی است (مانند استرس یک واکنش طبیعی است)، نمی توان آن را درمان کرد. اما اشکالی ندارد. ما نمی خواهیم کاملاً از شر اضطراب خلاص شویم. اضطراب سیستم هشدار مغز است و احساسات برای حفظ امنیت ما وجود دارند. با این حال، راه‌های زیادی برای مدیریت علائم اضطراب و کمک به جلوگیری از بروز اضطراب وجود دارد. تمرکز بر تاب‌آور شدن و چارچوب‌بندی مجدد سلامت روان کلید تحول است.
آموزش تولید محتوا
چگونه می توانید سطوح اضطراب خود را به صورت روزانه مدیریت کنید؟
برای مدیریت روزانه این مشکل، ایجاد یک استراتژی سلامت روان برای کار، خانه، موقعیت‌های اجتماعی و زمان شخصی مهم است. با پزشک یا مربی خود کار کنید تا در صورت نیاز به شما کمک کنند. می توانید تمرین مدیریت استرس زیر را امتحان کنید:
ابتدا، طوفان فکری را انجام داده و فهرستی از افکار، موقعیت‌ها یا احساسات – واقعی یا خیالی – که در محل کار، در خانه، در موقعیت‌های اجتماعی و در زمان شخصی رخ می‌دهند، ایجاد اضطراب کنید.
سپس به هر مورد در مقیاس 1-10 امتیاز دهید (هر چه این عدد بیشتر باشد، اضطراب بیشتر است). در مرحله بعد، موارد را بر اساس رتبه از پایین ترین به بالاترین مرتب کنید. سپس، احساسات، اضطراب و ناراحتی خود را در رابطه با اولین مورد سلسله مراتبی شناسایی و یادداشت کنید. سپس، افکار، انتظارات یا ایده های ناسالم مربوط به اولین مورد را شناسایی و یادداشت کنید. سپس، ایده های جایگزین و واقع بینانه را برای مقابله با احساسات ناراحت کننده و اضطراب شناسایی و یادداشت کنید، مانند:
- شیوه های خودمراقبتی
- بازسازی شناختی
- نظارت بر افکار
- فعالیت های اجتماعی سالم
- وقفه های مدیریت استرس
- مراقبت از بدن
- نفس عمیق
در نهایت، یادداشت کنید که چگونه مقابله سالم بر زندگی شما تأثیر مثبت می گذارد و خود را با جوایز خود تشویق کنید (مثل یک نیم روز مرخصی برای پیاده روی در مکان مورد علاقه خود). تا زمانی که استراتژی سلامت روان خود را ایجاد نکنید، این فرآیند را با هر مورد در لیست خود تکرار کنید.